Rotary w Polsce

W Polsce tradycje Rotariańskie sięgają roku 1931 - pierwszym był Klub warszawski (nr 3427), który ukonstytuował się 17 lutego tegoż roku, założycielami byli: prof. Jerzy Loth oraz inż. Piotr Drzewiecki. Kolejne kluby powstały w Łodzi (1933 r., nr 3622), Krakowie (1934 r., nr 3360), Katowicach (1934 r., nr 3702); Gdyni (1934 r., nr 3722); Bielsku (1935 r., nr 3756); we Lwowie (1935 r., nr 3899); w Bydgoszczy (1935 r.); w Pabianicach (1938 r.). Istniały również komitety klubowe w Zakopanem, Łucku, Stanisławowie, Tomaszowie Mazowieckim, Lublinie i Drohobyczu. łącznie w połowie 1939 roku Rotary w Polsce liczyło 229 członków W 1936 roku zarejestrowano samodzielny Dystrykt 85, skupiający w tamtym czasie 8 działających w Polsce Klubów.
W czasie wojny, w latach 1939–1945, Rotary w Polsce nie miało możliwości działania, gdyż wszystkie formy polskich organizacji społecznych były przez okupanta niemieckiego zakazane, zresztą także i w Niemczech Ruch Rotariański był w czasach nazistowskich formalnie wyjęty spod prawa. Po zakończeniu wojny podjęte zostały próby w kierunku reaktywacji Klubów, spotkało się to jednak z represjami ze strony reżimu komunistycznego i spowodowało zaniechanie wszelkich kroków w tym kierunku.
Ideologia Ruchu Rotariańskiego pozostawała bowiem w jaskrawej sprzeczności z ideologią komunistyczną. Ruch wywodzący się ze środowisk inteligencji i przedsiębiorców uznany został za klasowo obcy. Hasło solidarności rotariańskiej pozostawało w sprzeczności z ideą walki klas, a zasada rozwijania współpracy międzynarodowej uznana została za przejętą z ideologii „zgniłego Zachodu”..